28 maja 2008 Autor: Ania Grodziowa
17 maja 2008 Autor: Marlena
Park narodowy "... obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe... "
Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych.
Parki narodowe finansowane są z budżetu centralnego. Zarządzają nimi dyrektorzy, a organem doradczym jest Rada Parku.
(Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004)
Nazwa Parku | Rok utworzenia | Powierzchnia w ha |
---|---|---|
Babiogórski | 1954 | 3.392 |
Białowieski | 1947 | 10.502 |
Biebrzański | 1993 | 59.223 |
Bieszczadzki | 1973 | 29.202 |
Bory Tucholskie | 1986 | 4.789 |
Drawieński | 1990 | 11.342 |
Gorczański | 1981 | 7.030 |
Gór Stołowych | 1993 | 6.340 |
Kampinoski | 1959 | 38.544 |
Karkonoski | 1959 | 5.575 |
Magurski | 1995 | 19.439 |
Narwiański | 1996 | 7.350 |
Ojcowski | 1956 | 2.146 |
Pieniński | 1954 | 2.346 |
Poleski | 1990 | 9.762 |
Roztoczański | 1974 | 8.483 |
Słowiński | 1967 | 18.618 |
Świętokrzyski | 1950 | 7.626 |
Tatrzański | 1954 | 21.164 |
Ujście Warty | 2001 | 7.956 |
Wielkopolski | 1957 | 7.584 |
Wigierski | 1989 | 15.085 |
Woliński | 1960 | 10.943 |
Białowieski Park Narodowy
W Puszczy Białowieskiej zachowały się ostatnie na niżu europejskim fragmenty lasów o charakterze pierwotnym. Dzięki wielowiekowej ochronie przetrwały w niej liczne gatunki organizmów, które gdzie indziej już wyginęły. Wiele powszechnie znanych gatunków przybiera w tym masywie leśnym nie spotykane gdzie indziej formy i rozmiary, szczególnie pod tym względem wyróżniają się drzewa. Dobrą ilustracją tego fenomenu przyrodniczego są lipy w Puszczy przypominające pokrojem i rozmiarami dęby czy też znana w całej Europie jako duży krzew wierzba iwa - wyrastająca tu na drzewo o wysokości do 22 m i średnicy do 40 cm.
Biebrzański Park Narodowy
Biebrzański Park Narodowy chroni rozległe i prawie niezmienione dolinowe torfowiska z unikalną różnorodnością gatunków roślin, ptaków i innych zwierząt oraz naturalnych ekosystemów. Dolina Biebrzy jest bardzo ważnym miejscem gniazdowania, żerowania i odpoczynku dla ptactwa wodno-błotnego, toteż w roku 1995 została wpisana na listę siedlisk konwencji RAMSARowskiej tj. obszarów mokradłowych o międzynarodowym znaczeniu, zwłaszcza jako środowiska życia ptactwa wodno-błotnego.
Bieszczadzki Park Narodowy
Na obszarze Parku rosną 42 gatunki roślin prawnie chronionych. Ponadto wykazano ponad 200 gat. mchów i ok. 300 - porostów. Fauna Parku liczy ponad 200 gat. kręgowców, w tym ok. 40 ssaków, m.in. niedźwiedź, żbik, ryś i wilk. Z około 150 gat. ptaków na uwagę zasługują: gnieżdżące się orzeł przedni i gadożer, a z zalatujących sęp kasztanowaty i orzełek włochaty. Gady reprezentowane są przez 7 gat., w tym będącego pod ścisłą ochroną i występującego głównie w tym regionie węża Eskulapa.
Gorczański Park Narodowy
W krajobrazie Gorców dominują łagodne kopulaste szczyty. Doliny rzeczne wcinają się ostro w masyw, przez co jego kształt przypomina rozróg z głównym punktem zwornikowym - szczytem Turbacza. Charakterystycznym elementem terenu są wychodnie skał piaskowcowych, występujące na północnych stokach. Na terenie Parku znajduje się kilka niewielkich jaskiń szczelinowych.
Kampinoski Park Narodowy
70% powierzchni Parku zajmują lasy. Podstawowym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, a dominującym siedliskiem bór świeży. W krajobrazie Parku, niezwykle urozmaiconym, dominują dwa kontrastujące ze sobą elementy - wydmy i bagna.
Karkonoski Park Narodowy
Zróżnicowanie zbiorowisk leśnych jak i całej roślinności Karkonoskiego Parku Narodowego pozostaje w ścisłym związku ze strefową zmiennością warunków klimatycznych. W dużym stopniu zależy również od panujących w danym miejscu warunków glebowych. Dzisiejsza roślinność leśna Karkonoskiego Parku Narodowego jest tylko w części wyrazem potencjału naturalnych właściwości siedlisk gdyż w znacznym stopniu nosi piętno różnorodnych oddziaływań antropogenicznych. Obok lasów o charakterze zbiorowisk naturalnych, zachowanych jeszcze głównie w piętrze regla górnego, duże powierzchnie zajmują tzw. leśne zbiorowiska zastępcze oraz degeneracyjne i regeneracyjne postaci zespołów naturalnych.
Narwiański Park Narodowy
Dominujące powierzchniowo w parku szuwary turzycowiskowe reprezentowane są przez 14 zespołów roślinnych, szuwary trzcinowe - przez 7 zespołów, a roślinność wodna przez 12 zespołów. Poza tym występują tu zbiorowiska łąkowe i ziołoroślowe oraz 2 zespoły zarośli wierzbowych i 4 zespoły leśne.
Park Narodowy Bory Tucholskie
Na terenie PNBT wyróżniono 37 zbiorowisk roślinnych. Dominują w Parku ekosystemy świeżych borów sosnowych m.in. z zimoziołem północnym w runie. Znaczne powierzchnie zajmują również bory chrobotkowe z dużym udziałem rzadkich gatunków porostów. Flora porostów liczy około 200 gatunków, z czego znaczny procent tworzą chrobotki (Cladonia), brodaczki (Usnea) i włostki (Bryoria).
Park Narodowy Ujście Warty
Długotrwałe użytkowanie terenu, a także zróżnicowane warunki hydrologiczne, odmienne w północnej i południowej części PN "Ujście Warty", przyczyniły się do rozwoju wielu zbiorowisk roślinnych. Na obszarze zbiornika zalewowego ich rozwój jest bezpośrednio uzależniony od stanu wody. Rośliny, które tutaj rosną są przystosowane do długotrwałych zalewów, trwających przez kilka miesięcy w roku. Miejsca będące pod wodą rzadziej lub sporadycznie, są odpowiednie dla rozwoju łąk, zarośli i łęgów.
Pieniński Park Narodowy
Na niespełna 100 km2 obszaru polskiej części Pienin stwierdzono do tej pory około 1100 gatunków roślin naczyniowych (blisko 50% gatunków flory polskiej), 400 gatunków glonów, 330 gat. mchów i wątrobowców, 400 gat. porostów. Bardzo liczne są grzyby: 640 gatunków kapeluszowych i 560 mikroskopowych pasożytów roślin.
Poleski Park Narodowy
Szata roślinna Poleskiego Parku Narodowego jest niezmiernie interesująca. Dominującymi formacjami roślinnymi Parku i jego sąsiedztwa są torfowiska, łąki i lasy. Najbardziej charakterystycznym i najcenniejszym elementem są rozległe torfowiska, wyróżniające ten obszar spośród wszystkich innych parków narodowych w Polsce. W Parku spotykamy trzy typy torfowisk wysokie, przejściowe i niskie.
Słowiński Park Narodowy
Najbardziej charakterystyczny dla parku jest strefowy układ roślinności stanowiący naturalny ciąg sukcesyjny, który przebiega równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu, oraz obejmuje zespoły od pionierskich i inicjalnych zbiorowisk piaskowych po nadmorskie bory bażynowe. Flora roślin naczyniowych liczy ok. 850 gatunków, z których 50 podlega ochronie gatunkowej.
Świętokrzyski Park Narodowy
Flora parku reprezentowana jest przez 129 gatunków porostów, 190 gatunków mszaków i 670 gat. roślin naczyniowych, z których 49 podlega prawnej ochronie gatunkowej. Do najbardziej cennych roślin parku należą: kosaciec syberyjski, pełnik europejski, pióropusznik strusi oraz narecznica szerokolistna. Na terenie parku 674 drzewa uznano za pomniki przyrody
Wielkopolski Park Narodowy
Niezwykle bogata jest szata roślinna Wielkopolskiego Parku Narodowego. Pod względem geobotanicznym leży on w Krainie Wielkopolsko - Kujawskiej. Stwierdzono tu występowanie około 1120 gatunków roślin naczyniowych, 148 gatunków mszaków, 150 gatunków porostów, 500 gatunków glonów, 800 gatunków grzybów.
Wigierski Park Narodowy
Na terenie parku stwierdzono prawie 1000 gatunków roślin naczyniowych, w tym około 60 podlegających ochronie ścisłej i 14 podlegających ochronie częściowej, ponad 200 gatunków mchów i wątrobowców oraz prawie 300 gatunków porostów. Roślinność parku charakteryzuje się całkowitym brakiem buka, rzadkim występowaniem graba i stałą obecnością świerka we wszystkich niemal typach zbiorowisk leśnych.
10 maja 2008 Autor: Marlena
9 maja 2008 Autor: Ania Grodziowa
Klikając na tytuł postu przejdziesz do rozporządzenia.
Autor: Ania Grodziowa
Klikając na tytuł postu przejdziesz do ustawy.
8 maja 2008 Autor: Ania Grodziowa
Coordination of Information on the Environment - system informacji na temat przyrody nadzorowany przez Europejską Agencję Środowiskową ( European Environmental Agency). Celami programu jest realizacja polityki ekologicznej UE, która obejmuje ochronę bioróżnorodności we wszystkich wymiarach określenie kierunku dotyczącego polityki ochrony przyrody, jej wdrażanie i pobudzanie różnych służb państwowych w tym wymiarze.
W Polsce program CORINE jest realizowany w trzech działach tematycznych:Wytypowane miejsce staje się ostoją CORINE jeżeli między innymi:
Autor: Ania Grodziowa
Autor: Ania Grodziowa
Autor: Ania Grodziowa
Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest systemem ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego, wdrażanym od 1992 r. w sposób spójny pod względem metodycznym i organizacyjnym na terytorium wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej.
Celem utworzenia sieci Natura 2000 jest zachowanie zarówno zagrożonych wyginięciem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt w skali Europy, ale też typowych, wciąż jeszcze powszechnie występujących siedlisk przyrodniczych, charakterystycznych dla 9 regionów biogeograficznych (tj. alpejskiego, atlantyckiego, borealnego, kontynentalnego, panońskiego, makaronezyjskiego, śródziemnomorskiego, stepowego i czarnomorskiego). W Polsce występują 2 regiony: kontynentalny (96 % powierzchni kraju) i alpejski (4 % powierzchni kraju). Dla każdego kraju określa się listę referencyjną siedlisk przyrodniczych i gatunków, dla których należy utworzyć obszary Natura 2000 w podziale na regiony biogeograficzne.
Sieć Natura 2000 tworzą dwa typy obszarów:
Podstawą wyznaczania obszarów Natura 2000 są jedynie kryteria naukowe.
Dla każdego obszaru Natura 2000 opracowana jest dokumentacja, która składa się z: