Miejskie wodospady

2 lata, 15 mln dolarów, 220 ton zużytych rusztowań, kilkadziesiąt metrów wysokości - to 4 miejskie, nowojorskie wodospady, dzieło Olafuna Eliassona. Przez najbliższe cztery miesiące Nowy Jork cieszyć się będzie nową atrakcją - sztucznymi wodospadami wzdłuż rzeki East River. W zamyśle autorów symbolizują one samo miasto w którym powstały - piękne i żywiołowe, a jednocześnie ciągle w budowie (stąd odsłonięte rusztowania).

Nam pomysł wydaje się intrygujący.

PN-71/B-10027 (symbole roślin)

Norma co prawda wyszła już z użycia i została zastąpiona inną, ale niektóre oznaczenia są wciąż przydatne.

Znalezione w sieci

Natura przez szkiełko Pentaxa

Polecamy zaprzyjaźnioną galerię zdjęć Łukasza Zembrzuskiego. Sporo ciekawych i dobrych fotografii roślin i zwierząt różnej maści i rozmiaru. Naprawdę warto.

Ptaki i inne

Makro Fotografia

Flora

krasnale integracyjne

Umieszczanie w przestrzeni miejskiej rozmaitych niestereotypowych pomników i pomniczków to praktyka fajna i zabawna.
Pół roku temu przy ulicy Świdnickiej we Wrocławiu odsłonięto pierwszego krasnala niepełnosprawnego. Wczoraj do "wózkowicza" dołączyły dwa następne - niewidomy i głuchoniemy. W założeniu mają one zwracać uwagę na problemy niepełnosprawnych.

info z pardon.pl

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego

USTAWA

z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Art. 14.
1. W celu ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

2. Integralną częścią uchwały jest załącznik graficzny przedstawiający granice obszaru objętego projektem planu.

3. Plan miejscowy, w wyniku którego następuje zmiana przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, sporządza się dla całego obszaru wyznaczonego w studium.

4. Uchwałę, o której mowa w ust. 1, rada gminy podejmuje z własnej inicjatywy lub na wniosek wójta, burmistrza albo prezydenta miasta.

5. Przed podjęciem uchwały, o której mowa w ust. 1, wójt, burmistrz albo prezydent miasta wykonuje analizy dotyczące zasadności przystąpienia do sporządzenia planu i stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań z ustaleniami studium, przygotowuje materiały geodezyjne do opracowania planu oraz ustala niezbędny zakres prac planistycznych.

6. Planu miejscowego nie sporządza się dla terenów zamkniętych.

7. Plan miejscowy sporządza się obowiązkowo, jeżeli wymagają tego przepisy odrębne.

8. Plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego.

Art. 15.
1. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem.

2. W planie miejscowym określa się obowiązkowo:

1) przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania;

2) zasady ochrony i kształtowania ładu przestrzennego;

3) zasady ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;

4) zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) wymagania wynikające z potrzeb kształtowania przestrzeni publicznych;

6) parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy;

7) granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, ustalonych na podstawie odrębnych przepisów, w tym terenów górniczych, a także narażonych na niebezpieczeństwo powodzi oraz zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych;

8) szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym;

9) szczególne warunki zagospodarowania terenów oraz ograniczenia w ich użytkowaniu, w tym zakaz zabudowy;

10) zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;

11) sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;

12) stawki procentowe, na podstawie których ustala się opłatę, o której mowa w art. 36 ust. 4.

3. W planie miejscowym określa się w zależności od potrzeb:

1) granice obszarów wymagających przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości;

2) granice obszarów rehabilitacji istniejącej zabudowy i infrastruktury technicznej;

3) granice obszarów wymagających przekształceń lub rekultywacji;

4) granice terenów pod budowę obiektów handlowych, o których mowa w art. 10 ust. 2 pkt 8;

5) granice terenów rekreacyjno-wypoczynkowych oraz terenów służących organizacji imprez masowych;

6) granice pomników zagłady oraz ich stref ochronnych, a także ograniczenia dotyczące prowadzenia na ich terenie działalności gospodarczej, określone w ustawie z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady.

Art. 16.
1. Plan miejscowy sporządza się w skali 1:1.000, z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych albo w przypadku ich braku map katastralnych, gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym. W szczególnie uzasadnionych przypadkach dopuszcza się stosowanie map w skali 1:500 lub 1:2.000, a w przypadkach planów miejscowych, które sporządza się wyłącznie w celu przeznaczenia gruntów do zalesienia lub wprowadzenia zakazu zabudowy, dopuszcza się stosowanie map w skali 1:5.000.

Art. 17. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego kolejno:

1) ogłasza w prasie miejscowej oraz przez obwieszczenie, określając formę, miejsce i termin składania wniosków do planu, nie krótszy niż 21 dni od dnia ogłoszenia;

2) zawiadamia na piśmie instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;

3) rozpatruje wnioski terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

4) sporządza projekt planu miejscowego wraz z prognozą oddziaływania na środowisko

5) sporządza prognozę skutków finansowych

6) uzyskuje opinie o projekcie planu

7) uzgadnia projekt planu

8) uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;

9) wprowadza zmiany w projekcie

10) ogłasza, w sposób określony w pkt 1, o wyłożeniu projektu planu do publicznego wglądu na co najmniej 7 dni przed dniem wyłożenia i wykłada ten projekt wraz z prognozą oddziaływania na środowisko do publicznego wglądu na okres co najmniej 21 dni oraz organizuje w tym czasie dyskusję publiczną nad przyjętymi w projekcie planu rozwiązaniami;

11) wyznacza w ogłoszeniu termin, w którym można wnosić uwagi dotyczące projektu planu, nie krótszy niż 14 dni od dnia zakończenia okresu wyłożenia planu;

12) rozpatruje uwagi w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia upływu terminu ich składania;

13) wprowadza zmiany do projektu planu miejscowego

14) przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy

USTAWA

z dnia 27 marca 2003 r.

o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Art. 9.
1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.

3. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy.

4. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

5. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Art. 10.
1. W studium uwzględnia się uwarunkowania wynikające w szczególności z:

1) dotychczasowego przeznaczenia, zagospodarowania i uzbrojenia terenu;

2) stanu ładu przestrzennego i wymogów jego ochrony;

3) stanu środowiska, w tym stanu rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej, wielkości i jakości zasobów wodnych oraz wymogów ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego;

4) stanu dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) warunków i jakości życia mieszkańców, w tym ochrony ich zdrowia;

6) zagrożenia bezpieczeństwa ludności i jej mienia;

7) potrzeb i możliwości rozwoju gminy;

8) stanu prawnego gruntów;

9) występowania obiektów i terenów chronionych na podstawie przepisów odrębnych;

10) występowania obszarów naturalnych zagrożeń geologicznych;

11) występowania udokumentowanych złóż kopalin oraz zasobów wód podziemnych;

12) występowania terenów górniczych wyznaczonych na podstawie przepisów odrębnych;

13) stanu systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, w tym stopnia uporządkowania gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej oraz gospodarki odpadami;

14) zadań służących realizacji ponadlokalnych celów publicznych.

2. W studium określa się w szczególności:

1) kierunki zmian w strukturze przestrzennej gminy oraz w przeznaczeniu terenów;

2) kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania oraz użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy;

3) obszary oraz zasady ochrony środowiska i jego zasobów, ochrony przyrody, krajobrazu kulturowego i uzdrowisk;

4) obszary i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) kierunki rozwoju systemów komunikacji i infrastruktury technicznej;

6) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu lokalnym;

7) obszary, na których rozmieszczone będą inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego województwa i ustaleniami programów, o których mowa w art. 48 ust. 1;

8) obszary, dla których obowiązkowe jest sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na podstawie przepisów odrębnych, w tym obszary wymagające przeprowadzenia scaleń i podziału nieruchomości, a także obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 400 m² oraz obszary przestrzeni publicznej;

9) obszary, dla których gmina zamierza sporządzić miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w tym obszary wymagające zmiany przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne;

10) kierunki i zasady kształtowania rolniczej i leśnej przestrzeni produkcyjnej;

11) obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi i osuwania się mas ziemnych;

12) obiekty lub obszary, dla których wyznacza się w złożu kopaliny filar ochronny;

13) obszary pomników zagłady i ich stref ochronnych oraz obowiązujące na nich ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 maja 1999 r. o ochronie terenów byłych hitlerowskich obozów zagłady (Dz. U. Nr 41, poz. 412 oraz z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 153, poz. 1271);

14) obszary wymagające przekształceń, rehabilitacji lub rekultywacji;

15) granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;

16) inne obszary problemowe, w zależności od uwarunkowań i potrzeb zagospodarowania występujących w gminie.
Art. 12.
1. Studium uchwala rada gminy

Ochrona krajobrazu

Ustawa z 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody

walory krajobrazowe - wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nim rzeźbę terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka

ochrona krajobrazowa - zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu

Art. 16. 1. Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju.

2. Na obszarach graniczących z parkiem krajobrazowym może być wyznaczona otulina.

Art. 17. 1. W parku krajobrazowym mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.⁵>);

2) umyślnego zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk i złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności w ramach racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej, rybackiej i łowieckiej;

3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej lub zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;

4) pozyskiwania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;

5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub budową, odbudową, utrzymaniem, remontem lub naprawą urządzeń wodnych;

6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarce rolnej, leśnej, wodnej lub rybackiej;

7) budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem obiektów służących turystyce wodnej, gospodarce wodnej lub rybackiej;

8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od krawędzi brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego;

9) likwidowania, zasypywania i przekształcania zbiorników wodnych, starorzeczy oraz obszarów wodno-błotnych;

10) wylewania gnojowicy, z wyjątkiem nawożenia własnych gruntów rolnych;

11) prowadzenia chowu i hodowli zwierząt metodą bezściółkową;

12) utrzymywania otwartych rowów ściekowych i zbiorników ściekowych;

13) organizowania rajdów motorowych i samochodowych;

14) używania łodzi motorowych i innego sprzętu motorowego na otwartych zbiornikach wodnych.

Art.23.
1. Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych.

2. Wyznaczenie obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, które określa jego nazwę, położenie, obszar, sprawującego nadzór, ustalenia dotyczące czynnej ochrony ekosystemów oraz zakazy właściwe dla danego obszaru chronionego krajobrazu lub jego części wybrane spośród zakazów wymienionych w art. 24 ust. 1, wynikające z potrzeb jego ochrony. Likwidacja lub zmiana granic obszaru chronionego krajobrazu następuje w drodze rozporządzenia wojewody, po zaopiniowaniu przez wojewódzką radę ochrony przyrody oraz właściwe miejscowo rady gmin, z powodu bezpowrotnej utraty wyróżniającego się krajobrazu o zróżnicowanych ekosystemach i możliwości zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem.

Art. 24. 1. Na obszarze chronionego krajobrazu mogą być wprowadzone następujące zakazy:
1) zabijania dziko występujących zwierząt, niszczenia ich nor, legowisk, innych schronień i miejsc rozrodu oraz tarlisk, złożonej ikry, z wyjątkiem amatorskiego połowu ryb oraz wykonywania czynności związanych z racjonalną gospodarką rolną, leśną, rybacką i łowiecką;

2) realizacji przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozumieniu art. 51 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska;

3) likwidowania i niszczenia zadrzewień śródpolnych, przydrożnych i nadwodnych, jeżeli nie wynikają one z potrzeby ochrony przeciwpowodziowej i zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub wodnego lub budowy, odbudowy, utrzymania, remontów lub naprawy urządzeń wodnych;

4) wydobywania do celów gospodarczych skał, w tym torfu, oraz skamieniałości, w tym kopalnych szczątków roślin i zwierząt, a także minerałów i bursztynu;

5) wykonywania prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu, z wyjątkiem prac związanych z zabezpieczeniem przeciwsztormowym, przeciwpowodziowym lub przeciwosuwiskowym lub utrzymaniem, budową, odbudową, naprawą lub remontem urządzeń wodnych;

6) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli służą innym celom niż ochrona przyrody lub zrównoważone wykorzystanie użytków rolnych i leśnych oraz racjonalna gospodarka wodna lub rybacka;

7) likwidowania naturalnych zbiorników wodnych, starorzeczy i obszarów wodno-błotnych;

8) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od linii brzegów rzek, jezior i innych zbiorników wodnych, z wyjątkiem urządzeń wodnych oraz obiektów służących prowadzeniu racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej;

9) lokalizowania obiektów budowlanych w pasie szerokości 200 m od linii brzegów klifowych oraz w pasie technicznym brzegu morskiego.

Konserwator zabytków

USTAWA
z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami

Generalny Konserwator Zabytków jest sekretarzem lub podsekretarzem stanu w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.

• prowadzi krajową ewidencję zabytków w formie zbioru kart ewidencyjnych zabytków
  
• prowadzi w formie zbioru kart informacyjnych, krajowy wykaz zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem
• pomaga ministrowi właściwemu do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego przy inicjowaniu i opracowywaniu krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami
  

Do zadań wykonywanych przez Generalnego Konserwatora Zabytków należy, w szczególności:
1) opracowywanie krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
2) realizacja zadań wynikających z krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami oraz z koncepcji polityki przestrzennego zagospodarowania kraju;
3) podejmowanie działań związanych ze wspieraniem rozwoju regionalnego i realizacji kontraktów wojewódzkich w sprawach opieki nad zabytkami;
4) prowadzenie krajowej ewidencji zabytków i krajowego wykazu zabytków skradzionych lub wywiezionych za granicę niezgodnie z prawem;
5) wydawanie decyzji, postanowień i zaświadczeń w sprawach określonych w ustawie oraz w przepisach odrębnych;
6) organizowanie i prowadzenie kontroli w zakresie przestrzegania oraz stosowania przepisów dotyczących ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
7) sprawowanie nadzoru nad działalnością wojewódzkich konserwatorów zabytków;
8) promowanie badań naukowych w zakresie konserwacji zabytków;
9) organizowanie szkoleń dla służb konserwatorskich;
10) organizowanie konkursów promujących opiekę nad zabytkami, w tym przyznawanie wyróżnień, nagród pieniężnych lub rzeczowych;
11) opiniowanie wniosków o nadanie odznaki „Za opiekę nad zabytkami”;
12) współpraca z organami administracji publicznej w sprawach ochrony zabytków;
13) organizowanie szkoleń w zakresie ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
14) podejmowanie działań dotyczących troski o zabytki związane z historią Polski, pozostające poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej


Wojewódzki konserwator zabytków działa w imieniu wojewody i jest przez niego powoływany na wniosek lub za zgodą Generalnego Konserwatora Zabytków.

• prowadzi wojewódzką ewidencję zabytków w formie kart ewidencyjnych zabytków znajdujących się na terenie województwa
• przekazuje Generalnemu Konserwatorowi Zabytków informacje o zabytku skradzionym lub wywiezionym za granicę niezgodnie z prawem
• przedstawia zalecenia konserwatorskie, określające sposób korzystania z zabytku, jego zabezpieczenia i wykonania prac konserwatorskich, a także zakres dopuszczalnych zmian, które mogą być wprowadzone w tym zabytku
• może wydać decyzję nakazującą udostępnienie zabytku na czas niezbędny do wykonania badań
• może wydać decyzję o wstrzymania prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru lub zabytku nie wpisanym do rejestru, jeżeli zabytek ten spełnia warunki uzasadniające dokonanie wpisu do rejestru
• może wydać decyzję nakazującą przeprowadzenie prac przy zabytku, jeżeli ich wykonanie jest niezbędne ze względu na zagrożenie zniszczeniem lub istotnym uszkodzeniem tego zabytku
• zabytek nieruchomy może być na jego wniosek wywłaszczony przez starostę na rzecz Skarbu Państwa lub gminy właściwej ze względu na miejsce położenia tego zabytku
• wydaje jednorazowe lub wielokrotne pozwolenia indywidualne na wywóz zabytku poza granicę
• udziela dotacji na dofinansowanie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru
  

Pozwolenia wojewódzkiego konserwatora zabytków wymaga:
1) prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru;
2) wykonywanie robót budowlanych w otoczeniu zabytku;
3) prowadzenie badań konserwatorskich zabytku wpisanego do rejestru;
4) prowadzenie badań architektonicznych zabytku wpisanego do rejestru;
5) prowadzenie badań archeologicznych;
6) przemieszczanie zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru;
7) trwałe przeniesienie zabytku ruchomego wpisanego do rejestru, z naruszeniem ustalonego tradycją wystroju wnętrza, w którym zabytek ten się znajduje;
8) dokonywanie podziału zabytku nieruchomego wpisanego do rejestru;
9) zmiana przeznaczenia zabytku wpisanego do rejestru lub sposobu korzystania z tego zabytku;
10) umieszczanie na zabytku wpisanym do rejestru urządzeń technicznych, tablic, reklam oraz napisów, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1;
11) podejmowanie innych działań, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do rejestru;
12) poszukiwanie ukrytych lub porzuconych zabytków ruchomych, w tym zabytków
archeologicznych, przy użyciu wszelkiego rodzaju urządzeń elektronicznych i technicznych oraz sprzętu do nurkowania

Do zadań wykonywanych przez wojewódzkiego konserwatora zabytków należy, w szczególności:
1) realizacja zadań wynikających z krajowego programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
2) sporządzanie w ramach przyznanych środków budżetowych, planów finansowania ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
3) prowadzenie rejestru i wojewódzkiej ewidencji zabytków oraz gromadzenie dokumentacji w tym zakresie;
4) wydawanie, zgodnie z właściwością, decyzji, postanowień i zaświadczeń w sprawach określonych w ustawie oraz w przepisach odrębnych;
5) sprawowanie nadzoru nad prawidłowością prowadzonych badań konserwatorskich, architektonicznych, prac konserwatorskich, restauratorskich, robót budowlanych i innych działań przy zabytkach oraz badań archeologicznych;
6) organizowanie i prowadzenie kontroli w zakresie ochrony zabytków i opieki nad zabytkami;
7) opracowywanie wojewódzkich planów ochrony zabytków na wypadek konfliktu
zbrojnego i sytuacji kryzysowych oraz koordynacja działań przy realizacji tych planów;
8) upowszechnianie wiedzy o zabytkach;
9) współpraca z innymi organami administracji publicznej w sprawach ochrony zabytków.

Formy i sposób ochrony zabytków

Formami ochrony zabytków są:
1) wpis do rejestru zabytków;
2) uznanie za pomnik historii;
3) utworzenie parku kulturowego;
4) ustalenia ochrony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego

W studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uwzględnia się, w szczególności ochronę:
1) zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru i ich otoczenia;
2) innych zabytków nieruchomych, znajdujących się w gminnej ewidencji zabytków;
3) parków kulturowych.

zabytek, prace i badania konserwatorkie, krajobraz kulturowy

USTAWA
z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
Art. 3. (fragmenty)

Zabytek - nieruchomość lub rzecz ruchomą, ich części albo zespoły, będące dziełem człowieka, bądź związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki lub zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną bądź naukową.

prace konserwatorskie - działania mające na celu zabezpieczenie i utrwalenie substancji zabytku, zahamowanie procesów jego destrukcji oraz dokumentowanie
tych działań.

prace restauratorskie - działania mające na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku, w tym, jeżeli istnieje taka potrzeba, uzupełnienie lub odtworzenie jego części, oraz dokumentowanie tych działań.

badania konserwatorskie - działania mające na celu rozpoznanie historii i funkcji
zabytku, ustalenie użytych do jego wykonania materiałów i zastosowanych technologii, określenie stanu zachowania tego zabytku oraz opracowanie diagnozy,
projektu i programu prac konserwatorskich, a jeżeli istnieje taka potrzeba, również programu prac restauratorskich.

krajobraz kulturowy - przestrzeń historycznie ukształtowaną w wyniku działalności człowieka, zawierającą wytwory cywilizacji oraz elementy przyrodnicze.

Typy zarodników u rdzy

Basidospory
haploidalne
dokonują infekcji pierwotnej
infekują przez kutikulę

Spermacja [0]
haploidalne
płciowe
powstają w spermogoniach
górna strona liścia
nieinfekcyjne
łączą się ze sobą w procesie płciowym, w którym NIE występuje dikariofaza

Ecidiospory (ecjospory) [I]
diploidalne
ognikowe
powstają w ecjach
infekują przez aparaty szparkowe
w przypadku rdzy dwudomnych zmieniają żywiciela

Urediniospory (uredospory) [II]
dikariotyczne
"zarodniki letnie"
powstają w urediniach
dokonują infekcji wtórnej rzez aparaty szparkowe
dolna strona liścia
u rdzy dwudomnych występują na żywicielu ostatecznym w kilku generacjach

Teleutospory (teliospory) [III]
dikariotyczne
"zarodniki zimowe", przetrwalnikowe
powstają w teliach
dolna strona liścia
nieinfekcyjne
na wiosnę występuje tu kariogamia i kiełkowanie w probasidium, na którym powstają basidiospory infekujące pierwotnie

Zarodniki

Zarodnik, spora - w botanice jest to haploidalna komórka służąca do bezpłciowego rozmnażania protistów, roślin (mszaki, paprotniki) i grzybów. Zarodniki są zazwyczaj wytwarzane w zarodniach, gdzie dojrzewają do momentu wysypu (ew. wylania) - bardzo często przez pęknięcie jej ściany. Następnie są zazwyczaj rozprzestrzeniane w środowisku lądowym przez wiatr, bądź w środowisku wodnym przez wodę. Mogą też powstawać zewnętrznie (np. u niektórych grzybów konidia).

Możemy je podzielić ze względu na

* proces, w którym powstały:

• mejospory, megaspory, tetraspory, gonospory - powstające podczas mejozy
• mitospory - powstające w procesie mitozy

* miejsce, w którym są wytwarzane:

• endospory - wytwarzane w zarodni
• egzospory - nie wytwarzane w zarodni, np. zarodniki konidialne u grzybów

* obecność organelli ruchu:

• planospory, zoospory, pływki - z organellami ruchu
• aplanospory - bez organelli ruchu

U grzybów:

• Zarodniki workowe

Tworzą się po 8 sztuk wewnątrz komórki zwanej workiem po podziale mejotycznym jądra zygotycznego. Są to zarodniki charakterystyczne dla workowców.

• Zarodniki podstawkowe

Powstają po 4 sztuki na komórce zwanej podstawką po podziale mejotycznym jądra zygotycznego (są mejosporami). Ten typ zarodników występuje u podstawczaków.

• Konidia, zarodniki kondialne (konidium)

kuliste zarodniki licznych grzybów, głównie workowców, lęgniowców i grzybów niedoskonałych. Powstają na szczycie strzępki przez pączkowanie i kolejne odcinanie się od niej. Zarodniki te są mitosporami.

Grzyby niedoskonałe

Jest to sztuczna jednostka systematyczna (oparta na organach rozmnażania wegetatywnego), w obrębie której brak jest stadium rozmnażania płciowego lub takowe nie zostało jeszcze stwierdzone. Ich stadia konidialne są bardzo podobne do stadiów konidialnych. Do grzybów niedoskonałych należy ok. 30 000 gatunków, głównie pasożytów i saprofitów.

Procesy płciowe nie zachodzą zupełnie (lub zachodzą wyjątkowo, np. w czasie hodowli kultury na sztucznych pożywkach), a rozmnażanie wegetatywne odbywa się prze­ważnie za pomocą konidiów. Eliminacja proce­sów płciowych u tych organizmów związana jest prawdopodobnie z ich wysoką specjalizacją i przystosowaniem do pasożytniczego trybu ży­cia.

Rozmnażanie wegetatywne pozwala na tworzenie masy zarodników mających dokład­nie takie same właściwości fizjologiczne jak osobnik rodzicielski, a więc zapewnia znalezie­nie odpowiedniego żywiciela i w rezultacie ist­nienie gatunku. Natomiast opozycyjne zjawisko rekombinacji (będącej nieodłącznym elementem pro­cesów płciowych) powoduje powstawanie zarod­ników (mejospor) o przeważnie odmiennych od osobnika rodzicielskiego właściwościach. W przypadku silnie wyspecjalizowanych organiz­mów (np. pasożytów) takie zarodniki mogą nie znaleźć odpowiedniego podłoża do rozwoju grzybni.

Konieczną dla procesu ewolucji nie­wielką liczbę nowych genotypów uzyskują albo na drodze mutacji, albo w wyni­ku tzw. cyklu paraseksualnego. Zarodniki wy­tworzone przez grzyby niedoskonałe są przeważnie konidiami powstającymi na końcach wzniesionych konidioforów (jedynie niewielka grupa jednoko­mórkowców może się rozmnażać przez pączko­wanie). Konidiofory mają bardzo różne kształty i występują pojedynczo lub grupują się w spe­cjalnych tworach opatrzonych własnymi ścian­kami zbudowanymi ze splecionych strzępek; wymienione twory nazywane są często - lecz nieściśle - owocnikami.

Rodzaje trzonków konidialnych:

1. pojedyncze
2. pęczki
3. koremium (synnema)
4. palisady
   • sporodochia (sporodochium)
   • acerwulusy (acerwulus)
   • pyknidy (pyknidium).

Karencja, prewencja, tolerancja

Karencja - czas, jaki musi upłynąć od zastosowania chemicznego środka ochrony roślin do zbiorów lub możności spożycia. Wyrażana w dniach.

Prewencja - czas, jaki musi upłynąć od zabiegu do momentu kiedy można bezpiecznie wejść na teren, gdzie był wykonany zabieg. Wyrażona w godzinach.

Tolerancja - ilość preparatu jaka może pozostać w produktach spożywczych.

Przenoszenie wirusów przez wektory – owady

Wiele różnych grup żywych organizmów jest przenosicielami wirusów roślinnych, jak i zwierzęcych. Są to bakterie, grzyby, nicienie, stawonogi (owady, pajęczaki). Ocenia się, że ponad 70% wirusów roślinnych i ponad 40% zwierzęcych jest przenoszonych za ich pośrednictwem. Wektorem może być owad, którego narządy gębowe pozwalają na pobranie i przekazanie wirusa. Najlepiej nadają się do tego narządy gębowe owadów należących do pluskwiaków. Są to gł. mszyce i skoczki.


W pewnych przypadkach przenoszenie wirusów przez stawonogi jest czysto mechaniczne, a stawonóg jest tylko środkiem transportu cząstki wirusowej. Np. w trakcie wysysania soku roślinnego przez owada wirusy mogą się przedostać do jego aparatu ssąco-kłującego i w ten sposób zostać przeniesione do następnej rośliny. Takie przenoszenie jest określane jako przenoszenie bez namnazania wirusa i jako sposób niekrążeniowy. Znamy tez wirusy które nie namnażają się w przenosicielu, ale przechodzą w nim długą drogę od momentu pobrania z jednej rośliny zanim zostaną przeniesione do drugiej. Nie są trawione w przewodzie pokarmowym, a przedostają się przez ścianki jelita do układu krążenia i roznoszone są w hemolimfie do różnych części ciała, min. do gruczołów ślinowych, skąd mogą być wpompowane do komórek roślin w czasie kolejnego żerowania. Ten sposób przenoszenia określamy jako krążeniowy, a wirusy krążeniowymi. W wielu innych przypadkach wirusy przenoszone przez stawonogi namnażają się w organizmie zarówno swojego ostatecznego gospodarza, jak i przenosiciela, przez co owad zachowuje zdolność ich przenoszenia przez całe swoje życie. Mówimy wtedy o przenoszeniu krążeniowym z namnażaniem wirusa, czy też o wirusach krążeniowo-rozmnożeniowych.


Żerowanie owada na roślinie zakażonej, podczas którego owad nabywa zdolności do infekcji, zwane jest żerem nabycia. Okres czasu który upływa od rozpoczęcia żeru nabycia do momentu, gdy owad staje się zdolny do przeniesienia wirusa, nazywa się okresem inkubacji/latencji/utajenia. Trwa on 30-60 godzin i obejmuje wędrówkę wirusa przez układ pokarmowy i krążeniowy do gruczołów ślinowych. Żer inokulacyjny ma miejsce na roślinie którą chcemy zakazić wirusem.

Na podstawie sposobu przenoszenia się przez wektory wydzielono trzy grupy wirusów roślinnych:

- wirusy nietrwałe, np. wirus mozaiki ogórka, wirus Y ziemniaka;

• wywołują zwykle objawy mozaiki;
• dla pobrania takiego wirusa przez mszyce wystarcza krótki okres żeru ponieważ wirusy te osiągają najwyższe stężenia w powierzchniowych warstwach komórek liścia więc sztylety mszyc nie muszą wnikać głęboko do tkanek rośliny (przedłużony okres pobierania może nawet zmniejszyć efektywność przenoszenia wirusa);
• wirusy przenoszone są na kłujkach, adsorbowane są do powierzchni nabłonka w kanale pokarmowym, albo, co jest mniej prawdopodobne, na powierzchni sztyletów mszyc i oddawane w czasie kolejnego nakłucia;
• wektor szybko, po każdym kolejnym nakłuciu traci zdolność przenoszenia wirusa, stąd
• nazywane jest to przenoszeniem nietrwałym;
• może się zdarzyć, że mszyca pozbędzie się wirusa z kłujki przy kolejnym nakłuciu tego
• samego liścia będącego źródłem wirusa jeśli trafi na komórkę w której nie ma wirusa;

- wirusy trwałe, wywołują zwykle objawy typu żółtaczki;

• wektorami są gł. skoczki (wirus żółtaczki astra) a czasem mszyce (wirus liściozwoju ziemniaka);
• wektor może pobrać wirus tylko gdy żer nabywania trwa stosunkowo długo ze względu na lokalizację tych wirusów w łyku rośliny;
• skuteczne ich przenoszenie wymaga okresu inkubacji w owadach po zakończeniu żeru nabycia (przejście z układu pokarmowego do gruczołów ślinowych);

- wirusy półtrwałe, np. wirus żółtaczki buraka;

• przenoszenie przebiega bez okresu latencji (w przeciwieństwie do wirusów trwałych);
• żer nabycia musi trwać stosunkowo długo (w przeciwieństwie do wirusów nietrwałych);
• ich wektory zachowują infekcyjność przez kilka miesięcy a nawet do końca życia;

Najprostszym sposobem inokulacji jest przykrycie wspólnym izolatorem dwóch roślin – rośliny stanowiącej źródło wirusa i rośliny, na którą chcemy wirus przenieść, i wprowadzenie pod izolator wektora. Po odpowiednim czasie roślinę inokulowaną wydobywamy spod izolatora, niszczymy mszyce (przez gazowanie lub opryskiwanie insektycydami) i sprawdzamy obecność wirusa odpowiednim testem (?) lub czekamy na rozwój objawów.

Należy pamiętać, że czas przebywania owada na roślinie nie pokrywa się z czasem żerowania, dlatego należy bezpośrednio obserwować owady aby określić czas żeru.
Badania nad możliwością przenoszenia wiroidów przez mszyce wykazują, że same wiroidy nie mogą być przenoszone przez wektory. Natomiast wiroid może być przeniesiony przez mszyce, kiedy ukryje się w kapsydzie białkowym przenoszonego przez nie wirusa.

Sposoby obchodzenia się ze skoczkami są nieco odmienne od stosowanych w przypadku mszyc, gł. dlatego, że skoczki poruszają się szybciej i są w stanie przelatywać dość duże odległości.

nowe fotografie

rośliny ozdobne

sesyjna tapeta

w ramach tego, że trwa sesja ekipa krajobraz.blogspot.com życzy wszystkim studentom (sobie też :D) powodzenia. Just.. Good Luck!

po kliknięciu na obrazek pokaże się strona skąd można pobrać tapetę

rozmnażanie roślin - skrypt

aby otworzyć skrypt kliknij na tytuł postu

Cechy populacji

- zagęszczenie - liczba osobników przypadających na jednostkę powierzchni

- rozmieszczenie - sposób zajmowania przestrzeni przez osobniki jednej populacji (zależne od wielkości, zasobów pokarmowych)

* skupiskowe - występujące najczęściej, większe bezpieczeństwo liczebność stadzie, łatwiejsze wyszukiwanie pokarmu (mrówki, truskawki)

* losowe - osobniki rozmieszczone przypadkowo (okrzemki, motyle)

* równomierne - uprawy roślin i zwierząt, ptaki drapieżne i zwierzęta broniące terytorium (ziemniaki, kukurydza, jabłonie, zboża, orły, lisy, wilki, myszołowy)

- liczebność - liczba osobników tworząca populację (zależne od emigracji, imigracji, rozrodczości, śmiertelności)

- rozrodczość - zdolność populacji do wydawania potomstwa (zależne od czynników środowiska, liczebności, zagęszczenia, rozmieszczenia, opieki nad potomstwem)

- śmiertelność - ubytek osobników populacji na skutek wymierania (zależne od czynników środowiska, liczebności, zagęszczenia, rozmieszczenia, opieki nad potomstwem)

- struktura wiekowa - stosunek liczby osobników młodych do liczby osobników starych

(rozwijająca się - przewaga osobników młodych, szeroka podstawa piramidy;

ustabilizowana - równomierny rozkład, piramida ma kształt zwężonego dzwonu;

wymierająca - przewaga osobników starych, piramida ma kształt urny)

- struktura płciowa - stosunek liczby osobników płci męskiej do płci żeńskiej (naturalnie 1:1; inaczej: pszczoły - jedna samica, reszta trutnie)

nowe fotografie

pests

I rynsztok ożył

Podczas lubelskiej Nocy kultury zazielenił się deptak, a wszytko za sprawą instalacji "i rynsztok ożyje". W rynsztoku wyrosła trawa, a przed kościołem św. Ducha nawet cały zielony dywanik. Przyjemnie było popatrzyć na ludzi zdejmujących sandały by boso przejść po tym swoistym zielonym chodniku, czy siadających/kładących się na chwilę odpoczynku na trawie.
Popieramy i apelujemy o więcej takich akcji :)

SIMMAP

Uprawa krajobrazu

Uprawa krajobrazu, czyli ochrona, pielęgnacja i kształtowanie krajobrazu.

Ochrona krajobrazu (naturalnego)
Działanie w krajobrazie otwartym, niezabudowanym, bądź zawierającym zharmonizowane z krajobrazem elementy budowy, stosunkowo mało zmienionym przez człowieka. Działanie w krajobrazie zmienionym przez gospodarkę polega na przeciwdziałaniu procesom zagrażającym wyniszczeniem niektórych składników krajobrazu.
Ochrona krajobrazu wyraża się w przestrzeganiu zasad racjonalnego wykorzystania przez człowieka środowiska i ochrony przed zanieczyszczeniami i degradacją.
Zmierza do zachowania w stanie możliwie nie zmienionym naturalnych składników krajobrazu oraz utrzymania krajobrazu w układzie zapewniającym równowagę biologiczną.

Pielęgnowanie krajobrazu (kulturowego)
Zabiegi konieczne do zapobieżenia zmianom, które prowadzą do zaburzenia równowagi biologicznej.
Wyraża się w usuwaniu szkód powstałych w wyniku dawnej gospodarki oraz dostosowaniu obecnej gospodarki do racjonalnego postępowania gwarantującego właściwe wykorzystanie sił przyrody.


Kształtowanie krajobrazu (zdewastowanego)
Przebudowa krajobrazu (szczególnie ważna na terenach wiejskich) zmierzająca do upodobnienia go do środowiska naturalnego.
Wyraża się w podjęciu działań związanych z rekultywacją. Pamiętać należy, ze rekultywacja może przywrócić tylko niektóre elementy przyrodnicze, znacznie zmienione w stosunku do poprzednich układów.