Spiga

Ochrona muraw kserotermicznych w Kazimierskim Parku Krajobrazowym

Polskie Parki Narodowe


Park narodowy "... obejmuje obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe... "

Park narodowy tworzy się w celu zachowania różnorodności biologicznej, zasobów, tworów i składników przyrody nieożywionej i walorów krajobrazowych.

Parki narodowe finansowane są z budżetu centralnego. Zarządzają nimi dyrektorzy, a organem doradczym jest Rada Parku.

(Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004)



Nazwa Parku
Rok utworzenia
Powierzchnia w ha



Babiogórski
1954
3.392
Białowieski
1947
10.502
Biebrzański
1993
59.223
Bieszczadzki
1973
29.202
Bory Tucholskie
1986
4.789
Drawieński
1990
11.342
Gorczański
1981
7.030
Gór Stołowych
1993
6.340
Kampinoski
1959
38.544
Karkonoski
1959
5.575
Magurski
1995
19.439
Narwiański
1996
7.350
Ojcowski
1956
2.146
Pieniński
1954
2.346
Poleski
1990
9.762
Roztoczański
1974
8.483
Słowiński
1967
18.618
Świętokrzyski
1950
7.626
Tatrzański
1954
21.164
Ujście Warty
2001
7.956
Wielkopolski
1957
7.584
Wigierski
1989
15.085
Woliński
1960
10.943


Białowieski Park Narodowy
W Puszczy Białowieskiej zachowały się ostatnie na niżu europejskim fragmenty lasów o charakterze pierwotnym. Dzięki wielowiekowej ochronie przetrwały w niej liczne gatunki organizmów, które gdzie indziej już wyginęły. Wiele powszechnie znanych gatunków przybiera w tym masywie leśnym nie spotykane gdzie indziej formy i rozmiary, szczególnie pod tym względem wyróżniają się drzewa. Dobrą ilustracją tego fenomenu przyrodniczego są lipy w Puszczy przypominające pokrojem i rozmiarami dęby czy też znana w całej Europie jako duży krzew wierzba iwa - wyrastająca tu na drzewo o wysokości do 22 m i średnicy do 40 cm.


Biebrzański Park Narodowy
Biebrzański Park Narodowy chroni rozległe i prawie niezmienione dolinowe torfowiska z unikalną różnorodnością gatunków roślin, ptaków i innych zwierząt oraz naturalnych ekosystemów. Dolina Biebrzy jest bardzo ważnym miejscem gniazdowania, żerowania i odpoczynku dla ptactwa wodno-błotnego, toteż w roku 1995 została wpisana na listę siedlisk konwencji RAMSARowskiej tj. obszarów mokradłowych o międzynarodowym znaczeniu, zwłaszcza jako środowiska życia ptactwa wodno-błotnego.


Bieszczadzki Park Narodowy
Na obszarze Parku rosną 42 gatunki roślin prawnie chronionych. Ponadto wykazano ponad 200 gat. mchów i ok. 300 - porostów. Fauna Parku liczy ponad 200 gat. kręgowców, w tym ok. 40 ssaków, m.in. niedźwiedź, żbik, ryś i wilk. Z około 150 gat. ptaków na uwagę zasługują: gnieżdżące się orzeł przedni i gadożer, a z zalatujących sęp kasztanowaty i orzełek włochaty. Gady reprezentowane są przez 7 gat., w tym będącego pod ścisłą ochroną i występującego głównie w tym regionie węża Eskulapa.


Drawieński Park Narodowy
W Parku jest 20 jezior, bardzo zróżnicowanych pod względem charakteru ekologicznego: od torfowiskowych jeziorek dystroficznych (Pięć Jeziorek Torfowych zwanych także Głodnymi Jeziorkami), przez jeziora eutroficzne (Sitno, Płociczno, Ostrowiec) do mezotroficznych jezior ramienicowych (Martew, Płociowe, Pecnik Duży). Unikatem hydrologicznym jest głębokie, okolone lasami meromiktyczne jezioro Czarne.

Gorczański Park Narodowy
W krajobrazie Gorców dominują łagodne kopulaste szczyty. Doliny rzeczne wcinają się ostro w masyw, przez co jego kształt przypomina rozróg z głównym punktem zwornikowym - szczytem Turbacza. Charakterystycznym elementem terenu są wychodnie skał piaskowcowych, występujące na północnych stokach. Na terenie Parku znajduje się kilka niewielkich jaskiń szczelinowych.


Kampinoski Park Narodowy
70% powierzchni Parku zajmują lasy. Podstawowym gatunkiem lasotwórczym jest sosna, a dominującym siedliskiem bór świeży. W krajobrazie Parku, niezwykle urozmaiconym, dominują dwa kontrastujące ze sobą elementy - wydmy i bagna.


Karkonoski Park Narodowy
Zróżnicowanie zbiorowisk leśnych jak i całej roślinności Karkonoskiego Parku Narodowego pozostaje w ścisłym związku ze strefową zmiennością warunków klimatycznych. W dużym stopniu zależy również od panujących w danym miejscu warunków glebowych. Dzisiejsza roślinność leśna Karkonoskiego Parku Narodowego jest tylko w części wyrazem potencjału naturalnych właściwości siedlisk gdyż w znacznym stopniu nosi piętno różnorodnych oddziaływań antropogenicznych. Obok lasów o charakterze zbiorowisk naturalnych, zachowanych jeszcze głównie w piętrze regla górnego, duże powierzchnie zajmują tzw. leśne zbiorowiska zastępcze oraz degeneracyjne i regeneracyjne postaci zespołów naturalnych.


Magurski Park Narodowy
Krajobraz parku to typowy dla Beskidu Niskiego krajobraz gór średnich i niskich. Pod względem budowy geologicznej dominują skały fliszowe płaszczowiny magurskiej. Spośród osobliwości geologicznych wymienić należy: pomnik przyrody "Diabli Kamień" i rezerwat "Kornuty". .

Narwiański Park Narodowy
Dominujące powierzchniowo w parku szuwary turzycowiskowe reprezentowane są przez 14 zespołów roślinnych, szuwary trzcinowe - przez 7 zespołów, a roślinność wodna przez 12 zespołów. Poza tym występują tu zbiorowiska łąkowe i ziołoroślowe oraz 2 zespoły zarośli wierzbowych i 4 zespoły leśne.


Ojcowski Park Narodowy
Ojcowski Park Narodowy leży w województwie małopolskim, w południowej części Jury Krakowsko-Częstochowskiej i obejmuje środkową część Doliny Prądnika o długości 12 km, część Doliny Sąspowskiej oraz kilka mniejszych dolinek i wąwozów, wraz z przyległymi fragmentami wierzchowiny jurajskiej.

Park Narodowy Bory Tucholskie
Na terenie PNBT wyróżniono 37 zbiorowisk roślinnych. Dominują w Parku ekosystemy świeżych borów sosnowych m.in. z zimoziołem północnym w runie. Znaczne powierzchnie zajmują również bory chrobotkowe z dużym udziałem rzadkich gatunków porostów. Flora porostów liczy około 200 gatunków, z czego znaczny procent tworzą chrobotki (Cladonia), brodaczki (Usnea) i włostki (Bryoria).


Park Narodowy Gór Stołowych
Aktualny obraz roślinności Parku ukształtowały nie tylko zróżnicowane warunki siedliskowe. Podobnie jak jak w całych Sudetach została ona przeobrażona przez wieloletnią działalność człowieka. Spowodował on wylesienie, szczególnie niżej położonych obszarów, zmiany stosunków wodnych, oraz przebudowę naturalnych drzewostanów na skutek preferującej świerka intensywnej gospodarki leśnej. Lasy zajmują 89 % całkowitej jego powierzchni. Są to przede wszystkim sztucznie wprowadzone świerczyny.

Park Narodowy Ujście Warty
Długotrwałe użytkowanie terenu, a także zróżnicowane warunki hydrologiczne, odmienne w północnej i południowej części PN "Ujście Warty", przyczyniły się do rozwoju wielu zbiorowisk roślinnych. Na obszarze zbiornika zalewowego ich rozwój jest bezpośrednio uzależniony od stanu wody. Rośliny, które tutaj rosną są przystosowane do długotrwałych zalewów, trwających przez kilka miesięcy w roku. Miejsca będące pod wodą rzadziej lub sporadycznie, są odpowiednie dla rozwoju łąk, zarośli i łęgów.

Pieniński Park Narodowy
Na niespełna 100 km2 obszaru polskiej części Pienin stwierdzono do tej pory około 1100 gatunków roślin naczyniowych (blisko 50% gatunków flory polskiej), 400 gatunków glonów, 330 gat. mchów i wątrobowców, 400 gat. porostów. Bardzo liczne są grzyby: 640 gatunków kapeluszowych i 560 mikroskopowych pasożytów roślin.


Poleski Park Narodowy
Szata roślinna Poleskiego Parku Narodowego jest niezmiernie interesująca. Dominującymi formacjami roślinnymi Parku i jego sąsiedztwa są torfowiska, łąki i lasy. Najbardziej charakterystycznym i najcenniejszym elementem są rozległe torfowiska, wyróżniające ten obszar spośród wszystkich innych parków narodowych w Polsce. W Parku spotykamy trzy typy torfowisk wysokie, przejściowe i niskie.


Roztoczański Park Narodowy
W lasach Parku poza obszarami ścisłymi 400 drzew objęto ochroną jako pomniki przyrody. Park powstał na bazie istniejących tu wcześniej rezerwatów przyrody - 8 leśnych oraz 3 florystycznych. Obejmuje niewysokie, zalesione pasma wzgórz, zbudowane głównie ze skał wapiennych i kredowych w zachodniej części Roztocza Środkowego w południowo-wschodniej Polsce. Występuje tu silnie zróżnicowana rzeźba terenu: z wąwozami, malowniczą doliną rzeki Wieprz i sztucznymi stawami (Echo, Florianki, Kościelny).

Słowiński Park Narodowy
Najbardziej charakterystyczny dla parku jest strefowy układ roślinności stanowiący naturalny ciąg sukcesyjny, który przebiega równolegle od brzegu morskiego w głąb lądu, oraz obejmuje zespoły od pionierskich i inicjalnych zbiorowisk piaskowych po nadmorskie bory bażynowe. Flora roślin naczyniowych liczy ok. 850 gatunków, z których 50 podlega ochronie gatunkowej.


Świętokrzyski Park Narodowy
Flora parku reprezentowana jest przez 129 gatunków porostów, 190 gatunków mszaków i 670 gat. roślin naczyniowych, z których 49 podlega prawnej ochronie gatunkowej. Do najbardziej cennych roślin parku należą: kosaciec syberyjski, pełnik europejski, pióropusznik strusi oraz narecznica szerokolistna. Na terenie parku 674 drzewa uznano za pomniki przyrody


Tatrzański Park Narodowy
W Tatrach żyje około 900 gatunków alg, 1000 gatunków porostów i 1300 gatunków roślin, z których około czterdzieści nie występuje nigdzie indziej (endemity). Wiele z nich znajduje się na liście gatunków zagrożonych. Niektóre z roślin górskich są reliktami z okresu zlodowacenia.

Wielkopolski Park Narodowy
Niezwykle bogata jest szata roślinna Wielkopolskiego Parku Narodowego. Pod względem geobotanicznym leży on w Krainie Wielkopolsko - Kujawskiej. Stwierdzono tu występowanie około 1120 gatunków roślin naczyniowych, 148 gatunków mszaków, 150 gatunków porostów, 500 gatunków glonów, 800 gatunków grzybów.


Wigierski Park Narodowy
Na terenie parku stwierdzono prawie 1000 gatunków roślin naczyniowych, w tym około 60 podlegających ochronie ścisłej i 14 podlegających ochronie częściowej, ponad 200 gatunków mchów i wątrobowców oraz prawie 300 gatunków porostów. Roślinność parku charakteryzuje się całkowitym brakiem buka, rzadkim występowaniem graba i stałą obecnością świerka we wszystkich niemal typach zbiorowisk leśnych.


Woliński Park Narodowy
Na wyspie Wolin stwierdzono występowanie ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych, w tym wielu gatunków chronionych i rzadkich. Wśród nich są rośliny plaży nadmorskiej: honkenia piaskowa, wydmuchrzyca piaskowa, rukwiel nadmorska i solanka kolczysta oraz gatunki siedlisk słonych w delcie Świny - halofity (ok. 30 gat.). Zbocza stromych klifów porastają gęste zarośla rokitnika zwyczajnego.

Informacje zaczerpnięte ze strony Ministerstwa Środowiska

ład przestrzenny, obszar pszestrzeni publicznej

1) "ładzie przestrzennym" - należy przez to rozumieć takie ukształtowanie przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne;
6) "obszarze przestrzeni publicznej" - należy przez to rozumieć obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno-przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy;

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA z dnia 9 września 2002 r. w sprawie opracowań ekofizjograficznych

Klikając na tytuł postu przejdziesz do rozporządzenia.

Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

Klikając na tytuł postu przejdziesz do ustawy.

CORINE

Coordination of Information on the Environment - system informacji na temat przyrody nadzorowany przez Europejską Agencję Środowiskową ( European Environmental Agency). Celami programu jest realizacja polityki ekologicznej UE, która obejmuje ochronę bioróżnorodności we wszystkich wymiarach określenie kierunku dotyczącego polityki ochrony przyrody, jej wdrażanie i pobudzanie różnych służb państwowych w tym wymiarze.

W Polsce program CORINE jest realizowany w trzech działach tematycznych:
  • CORINE land cover (gromadzi informacje dotyczące użytkowania ziemi)
  • CORINAIR (inwentaryzacja emisji zanieczyszczeń)
  • CORINE biotopes (typowanie ostoi przyrodniczych, sporządzanie opisu bogactwa przyrodniczego)
Typowanie ostoi CORINE opiera się na listach gatunków, odzwierciedlających pełny zakres biogeograficznego zróżnicowania przyrody w krajach uczestniczących w programie, a które zostały przygotowane na podstawie Konwencji Berneńskiej i czerwonej księgi IUCN. Na polskiej liście CORINE znajdują się 53 gatunki roślin występujące w Europie Środkowej oraz 36 - lokalnie występujących w Polsce, 139 zagrożonych gatunków kręgowców i 136 gatunków bezkręgowców. Wśród gatunków, które były podstawą typowania ostoi przyrody CORINE w skali europejskiej znalazło się jedynie 10% gatunków chronionych w Polsce. W banku danych CORINE-biotopes znajdują się aktualnie informacje o 961 ostojach, które zajmują około 10-12% powierzchni Polski. Często nie są one objęte ochroną prawną.

Wytypowane miejsce staje się ostoją CORINE jeżeli między innymi:

  • jest obszarem występowania nie więcej niż 1% europejskiej populacji gatunku lub biotopu z listy CORINE;
  • jest jednym z co najwyżej 5 miejsc występowania gatunku lub biotopu z listy CORINE w regionie;
  • jest jednym ze 100 najważniejszych miejsc występowania gatunku z listy CORINE w Europie;
Jednostką odpowiedzialną za realizację programu w Polsce jest Główny Inspektorat Ochrony Środowiska.
Polska zgłosiła swój udział w projekcie w lipcu 2001.

46 ostoi w województwie lubelskim. Spośród tej liczby 25 ostoi ma powierzchnię powyżej 100 ha, przy czym największą jest ostoja „Pojezierze Łęczyńsko-Włodawskie” (135 436 ha). Łączna powierzchnia ostoi wyznaczonych w ramach tego programu zajmuje ponad 13% obszaru województwa.

ECONET Polska

Zgodnie z definicją podaną przez Autorów koncepcji:
"Krajowa sieć ekologiczna ECONET-POLSKA jest wielkoprzestrzennym systemem obszarów węzłowych najlepiej zachowanych pod względem przyrodniczym i reprezentatywnych dla różnych regionów przyrodniczych kraju, wzajemnie ze sobą powiązanych korytarzami ekologicznymi, które zapewniają ciągłość więzi przyrodniczych w obrębie tego systemu."

Została opracowana w latach 1995-96.
Sieć ECONET-POLSKA pokrywa 46% kraju. Składa się ona z obszarów węzłowych i łączących je korytarzy ekologicznych, wyznaczonych na podstawie takich kryteriów, jak:
naturalność,
różnorodność,
reprezentatywność,
rzadkość,
wielkość.

Wyznaczono ogółem:
- 78 obszarów węzłowych (46 międzynarodowych i 32 krajowe, które razem obejmują 31% powierzchni kraju)
- 110 korytarzy ekologicznych (38 międzynarodowych i 72 krajowe, które razem obejmują 15% powierzchni kraju).
Sieć ECONET-POLSKA zawiera w sobie również obszary prawnie chronione (parki narodowe i krajobrazowe oraz rezerwaty), ostoje przyrody CORINE i ważne ostoje ptaków, które najczęściej są "wbudowane" w najcenniejsze fragmenty obszarów węzłowych jako tzw. biocentra (regionalne i lokalne).
W granicach województwa lubelskiego wyodrębniają się następujące elementy sieci:
• 5 obszarów węzłowych o znaczeniu międzynarodowym (Środkowej Wisły, Poleski, Doliny Dolnego Bugu, Roztoczański i Lasów Janowskich);
• 4 obszary węzłowe o znaczeniu krajowym (Siedlecki, Południoworoztoczański, Zamojski i skrawek Doliny Środkowego Sanu);
• 3 korytarze ekologiczne o znaczeniu międzynarodowym (Bugu – na dwóch odcinkach o nazwach: Włodawski i Wołyński oraz Biłgorajski);
• 4 korytarze o znaczeniu krajowym (Wzniesień Urzędowskich i Roztocza Zachodniego, doliny środkowego Wieprza, doliny dolnego Wieprza oraz doliny Krzny z rozgałęzieniami).

Formy ochrony przyrody

Ustawa o ochronie przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 roku ustanowiła następujące formy ochrony przyrody:

* parki narodowe - Obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe;
* rezerwaty przyrody - obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi;
* parki krajobrazowe - obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe, w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju;
* obszary chronionego krajobrazu - tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcją korytarzy ekologicznych;
* obszary Natura 2000,
* pomniki przyrody - pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie;
* stanowisko dokumentacyjne - niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych;
* użytki ekologiczne - zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów, mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej - naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin, zwierząt, i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca sezonowego przebywania,
* zespoły przyrodniczo-krajobrazowe - fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe i estetyczne,
* ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.

Natura 2000

Europejska Sieć Ekologiczna Natura 2000 jest systemem ochrony zagrożonych składników różnorodności biologicznej kontynentu europejskiego, wdrażanym od 1992 r. w sposób spójny pod względem metodycznym i organizacyjnym na terytorium wszystkich państw członkowskich Unii Europejskiej.

Celem utworzenia sieci Natura 2000 jest zachowanie zarówno zagrożonych wyginięciem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt w skali Europy, ale też typowych, wciąż jeszcze powszechnie występujących siedlisk przyrodniczych, charakterystycznych dla 9 regionów biogeograficznych (tj. alpejskiego, atlantyckiego, borealnego, kontynentalnego, panońskiego, makaronezyjskiego, śródziemnomorskiego, stepowego i czarnomorskiego). W Polsce występują 2 regiony: kontynentalny (96 % powierzchni kraju) i alpejski (4 % powierzchni kraju). Dla każdego kraju określa się listę referencyjną siedlisk przyrodniczych i gatunków, dla których należy utworzyć obszary Natura 2000 w podziale na regiony biogeograficzne.

Sieć Natura 2000 tworzą dwa typy obszarów:

  • obszary specjalnej ochrony ptaków (OSO),
  • specjalne obszary ochrony siedlisk (SOO).

Podstawą wyznaczania obszarów Natura 2000 są jedynie kryteria naukowe.

Dla każdego obszaru Natura 2000 opracowana jest dokumentacja, która składa się z:
  • Standardowego Formularza Danych (SFD), w którym są zawarte najważniejsze informacje o położeniu i powierzchni obszaru, występujących typach siedlisk przyrodniczych i gatunkach „naturowych”, o ich liczebności lub reprezentatywności w skali kraju, wartości przyrodniczej i zagrożeniach;
  • wektorowej i GIS w skali 1:100 000.

Podstawy prawne:
1. krajowe:
USTAWA z dnia 16 kwietnia 2004 r.o ochronie przyrody
ROZPORZĄDZENIE MINISTRA ŚRODOWISKA z dnia 5 września 2007 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000
2. europejskie
Dyrektywa Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 roku
DYREKTYWA RADY 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 roku
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory


Na terenie woj. lubelskiego znajduje sie 69 obszarów Natura 2000, w tym:
1. bagno bubnów

2. chełmskie torfowiska węglanowe

3. Czarny Las

4. Dąbrowy Seroczyńskie

5. Dolina Dolnego Bugu

6. Dolina Tyśmienicy

7. Dolina Środkowej Wisły

8. Gościeradów

9. Dolny Wieprz

10. Jeziora Uściwierskie

11. Krowie Bagno

12. Lasy Janowskie

13. Lasy Parczewskie

14. Lasy Sobiborskie

15. Płaskowyż Nałęczowski

16. Polesie

17. Roztocze

18. Puszcza Solska

19. Święty Roch

nowe fotografie

aktualizacja w albumie

plants

Ta strona korzysta z Google Analytics